زنان و تجربه ی طرد اجتماعی (مطالعه کیفی زنان خانه دار شهر سنندج)

زنان خانه‌دار به اقتضای هویت‌یابی در چارچوب خانه و خانواده، به مثابه هویت نقشی مسلط، در مقایسه با سایر زنان، بیش-تر در معرض طرد اجتماعی هستند. پژوهش حاضر در نظر دارد تا به میانجی تجربه‌ی زیسته‌ی زنان از خانه‌داری، به واکاوی و شناسایی زمینه‌ها، عرصه‌ها، تعاملات و پیامدهای طرد اجتماعی زنان خانه‌دار بپردازد. پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و روش نظریه-ی زمینه‏ای میان زنان خانه‌دار سنندجی به انجام رسید. برای انتخاب نمونه‏ها از روش نمونه‏گیری هدفمند و حداکثر تنوع و برای گردآوری داده‏ها از مصاحبه‌ی نیمه‌ساخت‌یافته استفاده شد. در نمونه‌ی پژوهش، 29 نفر از زنان خانه‌دار22-46 سال سنندجی مشارکت داشتند. نتایج پژوهش بیانگر آن است که زمینه‌هایی چون کلیشه‌های جنسیتی و شئ‌واره شدن خانه‌داری در طرد اجتماعی زنان خانه‌دار نقش دارند. در این میان، روزمرگی و یکنواختی خانه‌داری به‏مثابه زمینه‌ی تسهیل‏گر و دوقطبی شدن فضای خانواده، و تقلیل هویت به‏منزله شرایط مداخله‏گر عمل کرده‏اند. بازسازی معنایی تجربه و درک زنان خانه‌دار، از خانه‌داری بر زوال حریم شخصی و آزادی‌های فردی، مراقبت و کنترل بیرونی، و تزئینی شدن عرصه‌های تصمیم‌گیری دلالت دارد. در مواجهه با شرایط پیش‌رو، زنان خانه‌دار به راهبردهایی چون گذشته‌نگری انتقادی، انطباق، مجازی‌شدن ارتباطات، پرداختن به رشد شخصی روی آورده بودند. بر‏اساس مطالعة حاضر، تجربه‌ی خانه‌داری برای زنان خانه‌دار، اختلال رابطه‌ای، نارضایتی، یأس اجتماعی، انزوای اجتماعی، و سلب قدرت در پی داشته است. مقوله‌ی هسته نیز بر تعلیق هویت دلالت دارد که ناظر بر طرد ذهنی (وجه فردی و تجربه‌ی زیسته‌ی زنان خانه‌دار) و طرد عینی (وجه ساختاری طرد اجتماعی) است.